Turnieje rycerskie cd.

Powszechne w całej Europie były gonitwy do pierścienia. Uczestniczyli w nich zarówno młodzi rycerze jak i wielcy dostojnicy, którzy nie ryzykując zdrowiem i życiem, mogli zaprezentować w całej okazałości kosztowne szaty czy pięknego bojowego rumaka. W zawodach tych oceniano nie tylko celne oko ale i pewną rękę.
Branie jeńców podczas turniejowych walk odbywało się w dwojaki sposób. Albo przeciwnik dobrowolnie uznawał się za pokonanego i dobrowolnie oddawał swój miecz zwycięscy , albo musiał zostać powalony na ziemię, obezwładniony i siłą doprowadzony do strefy bezpieczeństwa. Druga metoda była trudniejsza i bardziej brutalna. Spotyka się ją głównie w walkach na śmierć i życie tj. w pojedynkach toczonych dłużej niż do pierwszej krwi lub wyrzucenia z siodła.
Chciałbym teraz napisać słów kilka o tym kto mógł brać udział w turniejach rycerskich. Odpowiedz na to pytanie wydaje się prosta, ale czy jest tak na pewno? Teoretycznie gdy syn rycerza ukończył 21 lat mógł otrzymać pas od miecza i zostawał pasowany na rycerza. Od tamtego momentu mógł brać oficjalny udział w bitwach, ale jego uczestnictwo w turniejach było obwarowane dodatkowymi zastrzeżeniami.
W początkowej fazie ewolucji form turniejów kwalifikacja była prosta. Kandydat musiał posiadać konia, oręż, i wywodzić się ze stanu rycerskiego. Natomiast już w XV w. wyeliminowano tych, którzy nie mogli potwierdzić szlachectwa po mieczu po kądzieli do czwartego, a w Polsce do trzeciego pokolenia.
Opisując przebieg turniejów rycerskich nie można nie wspomnieć o sędziach i heroldach, którzy odgrywali w oprawie turniejów bardzo ważną rolę. Sędziowie wybierani byli spośród grona nie biorących udziału w walce rycerzy i giermków królewskich, książąt, organizatorów turniejów i heroldów. Wśród sędziów nie mogło zabraknąć kobiet – władczyń i dam dworu. Sędziowie liczyli zdobyte przez zawodników punkty i oceniali ich zręczność. Przed walką sprawdzali oręż zawodników, sygnowali go swoimi herbami lub określonymi znakami by uniknąć ewentualnej nieuczciwej podmiany np.: tępego miecza na ostry.
Heroldowie byli ważni w rytuale turniejowym z kilku powodów. Herold miał obowiązek powiadomić przyszłych uczestników o tym, że turniej ma się odbyć w danym dniu. Natomiast podczas samego turnieju to on właśnie wzywał wszystkich chętnych do walki z danym rycerzem.
Wręczanie nagród zwycięzcom też miało skomplikowany charakter. Rycerz, który wygrał turniej w towarzystwie króla herbowego, heroldów i persewantów wybierał jedną z dam dworu i dwie towarzyszące jej panny i prowadził je do specjalnie przygotowanej komnaty, gdzie król ogłaszał nazwisko zwycięscy, który odbierał nagrodę i całował damy dworu. Później następował bal, na którym pierwszą parę stanowili uhonorowany rycerz i nagradzająca go dama.